A praia dos afogados, de D. Villar

      A praia dos afogados é unha novela policíaca negra escrita por Domingo Villar e publicada pola Editorial Galaxia en 2009.

            O protagonista e policía vigués, Leo Caldas, recibiu unha chamada alertando pola aparición dun corpo na praia da Madorra. Este cadáver é  o de Xusto Castelo, un  habitante de Panxón dedicado a pesca de baixura. Tras unha autopsia, o forense Guzmán Barrio, comproba que pola posición da brida coa que apareceron atadas as mans de Castelo non pode ser un suicidio senón un asasinato.

           

Co tempo, van descubrindo que a súa morte ten moito que ver co afundimento do Xurelo o 20 de decembro de 1996 e o acontecido esa noite de tempada no mar entre o capitán da tripulación, os outros tres mariñeiros e unha muller veciña de Aguiño, e tras un tempo investigando as probas indican que Marcos Valverde é o asasino.

            En resumo,  esta é unha novela  chea de intriga e incerteza ata o final, destacando como o mellor personaxe e protagonista a Leo Caldas polo seu afán de investigación e maila compaxinación dese traballo xunto co programa de radio que este dirixe. Mentres que Estevez, o axudante de Leo é o personaxe que menos me gustou pola violencia que pode amosar en certos momentos da historia.  Pareceume unha das mellores novelas policíacas do momento a cal eu recomendo.

Por Daniel V., 1º BAC

Para saber máis:

“A Praia dos Afogados” pertence á novela negra. O autor é Domingo Villar e a editorial Galaxia. Neste libro nárrase a búsqueda pola costa galega do asasino de Xusto Castelo, un mariñeiro de Panxón. Todo acontece unha mañá na que o mar arrastra o cadáver do mariñeiro ata a Praia da Madorra. Os veciños da vila pensan que o pobre home se suicidara, mais as primeiras investigación amosan unha realidade diferente e Caldas comeza a investigar. Sen rastro algún da barca de Castelo nin de ningunha posible testemuña á que preguntar, Leo decide mergullarse no ambiente da vila. Así, coñece os veciños da redonda e interrógaos sobre o suposto asasinato. Mais todos se mostran reacios a desvelar as súas sospeitas e, cando falan, apuntan nunha dirección insólita: pantasmas. Un asunto sen dúbida espinoso para o inspector que, ademais, ten que lidiar co forte carácter do seu axudante aragonés, un home alto e grande, tan imponente fisicamente como a hora de falar, o cal non logra adaptarse á retranca galega. Este é, sen dúbida, o personaxe que máis me gustou xa que lle achega un toco de humor fundamental ó libro. Con todas estas intrigas por resolver, resultoume unha novela cun argumento moi entretido. Atópanse continuos cambios de guión, o que o converte nun libro difícil de predicir e, polo tanto, máis interesante. Así, non podes imaxinar cal é o asasino ata case as últimas páxinas. Con todo, poderíase mellorar, xa que tamén ten un lado máis negativo. Ó igual que ten un argumento certamente interesante, a súa narración é, por veces, pouco fluída e, en ocasións, extensa de máis. Penso que moitas das descricións son innecesarias e nárranse sucesos sen transcendencia algunha no desenlace final da historia. Un exemplo é a cantidade de capítulos destinados unicamente a narrar o que comía nun bar ó xantar. Na miña opinión, poderíanse suprimir, alomenos, cen páxinas. Non obstante, este problema non desmerece o libro, o cal me gustou moito e, por suposto, recomendo lelo. Por Álvaro C., 1º BAC